سایت گل- حذف تلخ آرژانتین روز مرگ فوتبال زیبا بود وشاید گواه این مطلب که عمر فوتبال سنتی رو به پایان است هر چند در فوتبال سنتی آرژانتین هم خودخواهی امروز این تیم جایی نداشت.آرژانتین که چه با وجود میزبانی و چه بدون در نظر گرفتن ان مدعی اول کسب مقام قهرمانی بود بعد از بازی اول نشان داد که حذفش شگفتی نیست.
تیم از هم پاشیده و خود گرایی که سیستمش حول محور مسی میگشت اما هرگز در نگاه اجرا کنندگانش مسی محوریتی نداشت نشان از تناقضی بس بزرگ میداد.هر چند میشد با پاک کردن صورت مساله و جا به جایی چند مهره از این فشار لحظه ای عبور کرد اما هماهنگی هرگز لحظه ای اتفاق نمی افتد.
آرژانتین حذف شد تا اروگوئه که همان شالوده جام جهانی را حفظ کرده بود حتی با ده نفره شدن هماهنگ تر از آرژانتین باشد و طبق قانون نا نوشته فوتبال لایق صعود به دور بعد.بزرگترین هنر اقای باتیستا هم جا به جایی نفرات حول محور مسی بود اما همان هم آرژانتین را نابود کرد و هم مسی را.مسی با یک خط عقب کشیده شدن از سمت راست خط میانی وظیفه بازی سازی و مسی بودنش را هم زمان داشت.معجون عجیب و ناهمگون آرژانتین مسی را گاه به میانه میدان و گاه به سمت راست می کشاند تا مسی هم ژاوی باشد و هم سایه ای از خودش.
میانه میدان هم دست گاگو و ماسچرانویی بود که به زحمت توپ را به جلو می رساندند.دی ماریا در سمت چپ به دور از چشم  مورینیو و در مقابل چشمان بیخیال باتیستا تا لحظه اخر توپ را رها نمیکرد و در گره های کور پاس میداد.همان دی ماریا که بعد از اوزیل بهترین پاسور رئال بود.ایگواین و آگوئرو زوج خودخواه خط حمله  را تشکیل داده بودند انقدر که حتی یادشان رفته بود هنرشان گلزنی است نه تکروی خودخواهانه.
در تمام این مشکلات باتیستا نظاره گری مهره چین بود که گاه زحمت میکشید و جا به جایشان میکرد.حضور ناموفق آرژانتین در جام جهانی و حال در جام ملتها نشان از این واقعیت تلخ دارد که با این مربیان بومی و با پیشرفت هر روزه فوتبال مدرن شاید دیگر نتوانیم آرژانتین رویایی راببینیم.ارژانتینی که می توانست مسی و دی ماریا را تلفیق کند و روی دیگری از زیبایی را نشان دهد.
امروز بیرق  فوتبال ملی دنیا دست امثال یواخیم لو  است که  سه یا چهار سال پیش نامش را هم نمی دانستیم و آرژانتین بزرگ دست باتیستا پس فرق بین نامها نیست.برای دانستن اینکه چرا آرژانتین ها نتیجه نمی گیرند باید مصاحبه منوتی بارها خواند.او که روزی قهرمان جهان بوده است امروز ارزویش ساختن تیمی جوان است که جوانان بارسا را ببرد و بعد از 16سالگی هم به فروش نرسند.
منوتی هماهنگی که اسپانیا و المان را سمبل فوتبال ملی کرده را در تداوم جوانان می بیند تداوم همان چیزی است که آرژانتین و برزیل امروز ندارند.زیبایی فوتبال دنیا بدون مسی و آرژانتین کم میشود چه برسد به جامی که اعتبارش را نصف نصف با بزیل تقسیم کرده اند اما با این سبک ها شاید نباید منتظر تلفیق این زیبایی بود.و چه تلخ است نوشتن خداحافظ رویای مسی